Buttoncellen werden in 1942 door Samuel Ruben geïntroduceerd voor het Amerikaanse leger.
Vergeleken met batterijen, waarbij meerdere elektrochemische cellen met elkaar verbonden zijn, werkt de knoopcel met slechts één elektrochemische cel. Het heeft een ronde doorsnede en is in zijn hele hoogte kleiner dan in zijn hele diameter. Zijn celspanningen geven tussen 1,35 en 3,6 volt uit. Het heeft zijn naam te danken aan zijn vorm, want het lijkt op een knop. Ook in het Engels worden ze ""button cells"" of ook wel ""coin cells"" genoemd. Er wordt onderscheid gemaakt tussen zilveroxide-, lithium- of kwikoxidecellen.
Ze worden gebruikt in apparaten met een laag stroomverbruik en worden zelden gebruikt. Hier zijn bijvoorbeeld polshorloges, rekenmachines, hoortoestellen of minitoortsen denkbaar.
De verleiding is groot wanneer u een heel pakket knoopcellen kunt kopen in de speciale aanbieding van de nabijgelegen discounter, die een pakketprijs heeft die anders een enkele knoopcel kost. Natuurlijk wordt zo'n aanbod graag aangenomen. De batterij in de elektronische koortsthermometer of de afstandsbediening van de centrale vergrendeling van de auto kan immers op een bepaald moment leeg zijn en de vervanging is al beschikbaar.
In feite zijn er echter meestal maar één of twee verschillende versies van de verschillende celtypes nodig. Bovendien hebben de goedkopere vaak maar een korte levensduur van drie of vier jaar. Vermoedelijk wordt hier een hogere zelfontlading gebruikt, zodat de opgeslagen energie voortdurend afneemt. Dus zodra er een vervanging nodig is, is het mogelijk dat de goedkope knoopcel die u al heeft aangeschaft al leeg is. Producten van merkfabrikanten kunnen daarentegen een levensduur tot 10 jaar bieden. Toch is het de moeite waard om te kijken naar de vervaldatum die erop staat afgedrukt. Het is heel goed mogelijk dat het exemplaar al een tijdje bij de dealer ligt.
Hierbij een vergelijking van de batterijtypes in hun levensduur:
Of er nog voldoende stroom is in een knoopcel of batterij kan met behulp van een geschikt testapparaat worden uitgezocht. Dit is echter waarschijnlijk slechts in enkele particuliere huishoudens te vinden. Een test werkt echter ook zonder een bijbehorend meetapparaat. Het enige wat nodig is, is de te testen accu, een zeker volle accu als vergelijkingsobject en een plat, hard oppervlak, zoals het keukenwerkblad. Houd er rekening mee dat deze test niet werkt met oplaadbare batterijen (@accu's::{assortment#20~76~02~~~)@), die kunnen worden opgeladen met @opladers::{assortment#20~76~04~~~@.} Deze test wordt vooral aanbevolen voor AAA- en AA-batterijen.
Nu voor de test. De accu moet verticaal op een afstand van tien tot twintig centimeter van het werkblad of de tafel vallen. Afhankelijk van het energieniveau zal de accu nu enkele centimeters omhoog stuiteren of direct omvallen zonder van de vloer te tillen. Hieruit kan het volgende worden afgeleid:
