Werkkleding

Werkkleding: bescherming, veiligheid en herkenbaarheid

Werkkleding dient enerzijds de bescherming, anderzijds de herkenningswaarde van de werknemers. Artsen, bijvoorbeeld, zijn herkenbaar aan hun witte doktersjas, ambachtslieden aan hun welbekende ""blauwe overall"". In de cateringbranche voorkomen koksmutsen dat onfris haar in het eten terechtkomt.

Werkhandschoenen en geschikte werkschoenen beschermen intussen tegen verwondingen bij het hanteren van machines, gereedschappen en zware apparatuur. In veel bedrijfstakken, zoals de detailhandel of de horeca, dragen werknemers ook uniforme werkkleding die herkenning biedt en een identiteit creëert door de kleuren of een opgedrukt bedrijfslogo.

Professionele beschermings- en veiligheidskleding moet aan bepaalde specificaties voldoen en aan bepaalde normen voldoen. Enkele voorbeelden:

• EN ISO 20471 voor waarschuwingskleding met hoge zichtbaarheid zoals waarschuwingsvesten en waarschuwingsjacks
• EN ISO 11612 voor kleding ter bescherming tegen hitte en vlammen
• EN ISO 11611 voor beschermende kleding voor lassen en aanverwante processen
• EN 1149 voor beschermende kleding elektrostatische eigenschappen
• EN 13034 voor beschermende kleding tegen vloeibare chemicaliën
• EN 14048 voor bescherming tegen koele omgevingen
• ISO 157977 voor industriële witwassen

Hoe vaak moet je nieuwe werkkleding kopen?

Zwaar gebruikte werkkleding moet vaker worden vervangen dan kleding die niet aan grote spanningen in het dagelijkse werk wordt blootgesteld. De werkgeversverenigingen voor aansprakelijkheidsverzekering geven aanbevelingen voor beschermings- en veiligheidskleding. Veiligheidsschoenen moeten ongeveer eenmaal per jaar worden vervangen. Werkjassen en pullovers van hoge kwaliteit gaan daarentegen meestal meerdere jaren mee.

De eerste voorwaarde voor een lange levensduur van kleding is een goede verzorging. Voor sommige bedrijfstakken gelden hier speciale voorschriften, bijvoorbeeld medische werkkleding mag niet in het eigen huishouden of met huishoudelijke wasmachines worden gereinigd. Ook voor werknemers in andere bedrijfstakken is het raadzaam om werkkleding en privékleding gescheiden op te bergen en te reinigen.

Wie betaalt voor werkkleding?

Wie voor werkkleding betaalt, hangt af van de vraag of deze wettelijk verplicht is of niet. Wettelijk verplichte beschermende kleding moet door de werkgever worden betaald volgens de wet op de gezondheid en veiligheid op het werk. Hieronder vallen bijvoorbeeld helmen, werkschoenen, veiligheidsbrillen of zelfs beschermende pakken. De werkgever moet de wettelijk vereiste veiligheids- en beschermende kleding verstrekken en betaalt ook voor het onderhoud en het reinigen van de werkkleding.

Deze verplichting geldt ook voor beroepen waarbij werknemers worden blootgesteld aan verhoogde gezondheidsrisico's. Vrijwillige beschermende kleding daarentegen, die in de eerste plaats bedoeld is om de eigen kleding van de werknemer tegen verontreiniging te beschermen, moet door de werknemer worden betaald.

Als de werkgever het dragen van uniforme werkkleding voorschrijft, zoals truien, vesten en T-shirts met het bedrijfslogo, maakt hij de kledingstukken meestal op eigen kosten. Hij mag de kosten echter doorberekenen aan de werknemers. Een uitzondering geldt alleen voor kleding die de goede zeden beledigt.

Indien in de arbeidsovereenkomst is bepaald dat de werknemers geheel of gedeeltelijk moeten bijdragen in de kosten van de werkkleding, zijn deze bedingen van kracht. In het geval van formele arbeidsovereenkomsten geldt echter de beperking dat de aanschaf van werkkleding de werknemers niet onredelijk mag benadelen. Als het nettoloon zo laag is dat het onder de beslagbescherming valt, mag de werkgever bijvoorbeeld geen loon voor werkkleding inhouden.